NAUFRAGI
Mentre queia la copa
i el vi no tocava a terra
aquell balanceig indomable,
aquella mar,
mar de tempesta,
ens portava per camins que no podíem trepitjar.
L’asfalt cremava,
les pedres punxaven,
com vidres, es clavaven.
Estàvem sagnant.
Mirant-te a tu, mirant-me a mi,
equilibràvem la copa,
com si fos una cuna
o un vaixell sense rumb amb el vent en contra.
L’impacte ens va fer saltar,
tu cap allà,
jo cap aquí.
I van quedar vidres pel mig,
olor a vi, aroma amarg,
i un mar de trencadís.
Satine.
feie molt que no em passava! fantàstic com sempre^^
ResponderEliminarcuidat maca!
que lindo poema, (por suerte el traductor me acompaña)^^
ResponderEliminares un poco triste, melancolico...espero solo sea un poema de inspiración y no un desahogo...
cuidate mucho, un abrazo.
tan hermosa como es la costumbre de quien es y no quien intenta ser....^^
Sin traductor solo entendi la mitad, pero lo poco que entendi me gusto.
ResponderEliminarSaludos.
Que gran poema has escrito y que de sentimientos nostalgicos describes, me ha encantado :)
ResponderEliminar"olor a vi, aroma amarg,i un mar de trencadís."
ResponderEliminarUn poema molt bonic.
Felicitats per la sele! :D