martes, 28 de junio de 2011

NAUFRAGI

NAUFRAGI


Mentre queia la copa

i el vi no tocava a terra

aquell balanceig indomable,

aquella mar,

mar de tempesta,

ens portava per camins que no podíem trepitjar.


L’asfalt cremava,

les pedres punxaven,

com vidres, es clavaven.

Estàvem sagnant.


Mirant-te a tu, mirant-me a mi,

equilibràvem la copa,

com si fos una cuna

o un vaixell sense rumb amb el vent en contra.


L’impacte ens va fer saltar,

tu cap allà,

jo cap aquí.

I van quedar vidres pel mig,

olor a vi, aroma amarg,

i un mar de trencadís.




Satine.

5 comentarios:

  1. feie molt que no em passava! fantàstic com sempre^^

    cuidat maca!

    ResponderEliminar
  2. que lindo poema, (por suerte el traductor me acompaña)^^
    es un poco triste, melancolico...espero solo sea un poema de inspiración y no un desahogo...
    cuidate mucho, un abrazo.
    tan hermosa como es la costumbre de quien es y no quien intenta ser....^^

    ResponderEliminar
  3. Sin traductor solo entendi la mitad, pero lo poco que entendi me gusto.
    Saludos.

    ResponderEliminar
  4. Que gran poema has escrito y que de sentimientos nostalgicos describes, me ha encantado :)

    ResponderEliminar
  5. "olor a vi, aroma amarg,i un mar de trencadís."
    Un poema molt bonic.

    Felicitats per la sele! :D

    ResponderEliminar