lunes, 19 de diciembre de 2011

POU.

Sola.

Pel carrer, plovent.

No es trobava bé, però no era un dolor físic sinó una esgarrinxada en la seva ment, sempre tan clara, tan ordenada. Ara les imatges es barrejaven i els sons semblaven distants i confusos. Sentia molta gent parlar i riure, però mirava al seu voltant i estava sola, aquelles figures no formaven part del seu món, no la veien ni ella volia veure-les. Estava en un pou. Massa profund com per intentar sortir-ne.

Va caminar, amb pas pausat, mirant a terra... sense pensar on anava. Semblava que els peus la portaven a casa mentre ella s’imaginava fugint a algun racó amagat d’aquella ciutat, un racó que fos especial, que l’acollís i la fes sentir segura. Però no coneixia cap lloc així i, malgrat les seves ganes d’aventurar-se, la raó que li quedava la obligava a anar a casa, seguir la seva vida amb normalitat, sopar, acabar el treball abans d’anar a dormir, i ficar-se al llit sense pensar en el dia, dormir-se i punt. Ignorar el seu malestar, no escoltar els crits del seu interior, empassar-se les llàgrimes... tot, sense qüestionar-s’ho, fer-ho, i punt. La vida era una roda i funcionava així. No podia fer la seva i no podia plantejar-s’ho.

La vida era buida. Grisa. I tenia quatre parets i un espai molt petit.

Ella sacsejà el cap quan s’adonà de tot el que estava pensant, i mirà endavant agafant aire, buscant el coratge, mirant arreu com si estigués perfectament integrada en aquell lloc i en aquell moment. Però per molt que ho intentava sempre acabava amb un nus a la gola, desesperada per sentir-se bé. Es va imaginar envoltada d’aigua, intentant mantenir el cap a fora per no ofegar-se. Però, quant podria durar si no es veia un tros de terra en cap dels horitzons?

Va accelerar el pas, va deixar la seva ment comptar les rajoles del terra i va arribar al seu portal. Quan va entrar a casa i la seva mare la rebé amb un somriure no es recordà del camí que havia seguit, però havia arribat i això era l’essencial. Seguia en un estat d’autisme, però ser a casa la va relaxar. La seva mare li va preguntar com havia anat la tarda amb ell, i ella respongué que molt bé.

lunes, 5 de septiembre de 2011

ASÍ

La verdad es algo difícil empezar un libro, sobretodo cuando no sabes de qué va a tratarse porque no has tenido paciencia y no te has parado a pensar en ello. Tu simplemente quieres escribir. Pero tienes dieciocho años y tu hermano pequeño te está dando la lata como siempre, sentado en frente de ti haciendo ruiditos y cantando, porque ya sabe que no te gusta y que así no puedes concentrarte. Tu madre, la única capaz de poner orden en esta casa, no está, hecho que desencadena a tu hermano para hacer lo que le de la gana. Sabe que no puede conectarse a internet, él lo hace, sabe que no puede comer chocolate, él lo hace, sabe que tiene que recoger, pasa de hacerlo y te lo deja todo a ti; y tu, que no tienes nada de autoridad, aunque lo intentas, vas guardando los nervios hasta que sea el momento de explotar.
Tu hermano ha puesto la tele, un programa de humor horroroso, y no la está mirando, sigue cantando y mirando la pantalla de su ordenador.

- Para poner esto mejor la apagas – le dices.

- Cállate.

- Estoy escribiendo, lo sabes.

Tu hermano cambia de canal. Bueno, música. Esto aún puedes pasarlo. Sin embargo empieza a sonar una canción de reggaeton, y tu te tapas los oídos de forma dramática. Tu hermano empieza a tararearla y tu te preguntas a quién coño ha salido este niño, te dices que lo suyo es insalvable, y barajas las posibilidades que tienes de estar tranquila. Te sube un olor a lejía insoportable; al piso de abajo no puedes ir porque Aisha lo está limpiando todo, y por lo tanto, aún huele peor. ¿A la terraza, quizás? Miras por la ventana y ves que a pesar del Sol corre una ventisca que avecina una nueva estación. Estáis a las acaballas del verano, a punto de terminar las vacaciones, y al pensar en ello tu cuerpo se inunda de impaciencia. Tienes ganas de empezar la universidad, irte de esa casa y recorrer Barcelona todos los días. Echarás de menos aquella ciudad liderada por un castillo, pero regresarás cada fin de semana para disfrutar de ella como nunca antes lo has hecho. Respiras tranquila al pensar que dentro de una semana tu hermano no te tocará más los cojones. Seguramente te echará de menos, aunque no lo dirá, ni se le notará.

Lo miras, te mira, sonríes y él pasa de ti. “Paciencia...” te dices.

Con un suspiro bajas la tapa del portátil y...



Satine, petitpierrot

martes, 30 de agosto de 2011

Las musas también hacen vacaciones.

Últimament no tinc temps per pensar, i si en trobo, no sé a què donar-li voltes. Últimament sóc massa normal i no sé llegir-me... potser estic buida de temes per reflexionar, o potser massa plena, tant que no ho puc exterioritzar.
Trobo a faltar el filosofar, el preguntar-me els perquès, l'escriure pensaments que tenen sentit... però crec que ho he perdut; necessito alguna cosa, una emoció forta per posar-me a dibuixar, una experiència, nova, gran y meva! per escriure quatre línies. Necessito tornar a viure com ho feia abans, sentint cada gota de vida que vessa el meu got, cada instant, i cada buf.
Mmmm... necessito un conflicte, un nus, alguna cosa especial que desperti el meu interès. No en tinc prou amb el que em passa últimament...
No gens.



Últimamente no tengo tiempo para pensar, y si lo encuentro, no se a qué darle vueltas. Últimamente soy demasiado normal y no se leerme... a lo mejor estoy vacía de temas a reflexionar, o puede que demasiado llena, tanto que no lo puedo exteriorizar.
Hecho de menos filosofar, preguntarme los porqués, escribir pensamientos que tienen sentido... pero creo que lo he perdido; necesito algo, una emoción fuerte para ponerme a dibujar, una experiencia, nueva, grande y mía, para escribir cuatro líneas. Necesito volver a vivir como la hacía antes, sintiendo cada gota de vida que derrama mi vaso, cada instante, y cada soplo.
Mmmm... necesito un conflicto, un nudo, algo especial que despierte mi atención. No tengo bastante con lo que me pasa últimamente...
Para nada.



Satine, petitpierrot

martes, 2 de agosto de 2011

HGFNJDFNGHGD

Alguien me dijo alguna vez que estar loco se pondria de moda.





SDKLKJSBV,FSDJFKBSDKJFBDNFHKSDBCKJBDHJCBDHJFVC
DKSJBCSDKJFNBSHKJDFHSDBCKLDNZCDRNHSTNHFMHSFMSF
IDSHGFUSDKGBDFOÑBFDKJVKSDHGVUDFHBVDFLKVBSDFKJV
BDFVJSODFHIVBDFNOPVJSNFV ODFHIBVJDFPV OJNVSDFHVB
SB DOÑVNBSD HJVBSIODFBVSDFHGVSUDGVNPKNJSAOGVKSBV
ÑIOSDFHGVKLBSDFLGVSDKJFBVLSDKFVSDBVKJBSDFVJBSDF
YKJGFBK,GJRFBKJDHKWDBESTHJRTDSSRGHETJNDGMAMSHF
FHJSDVJSHVDCHMSVD,CVMSDHCV EJVMJSDHVBSDGNSGN
CKJSDVHJKFJHVSDJCVSJADFVERHETSHJTEJRTDSKJSR
FHSDJVFGJSDVFKJHVEDFHJCJ KHJEVDCFJHSDVFCMJHSDJCV
VJDFHBVJHFSDVFKJSDHVCKJHVSDKJFVCSDREGERHERHSTJHSR
CSHKDVFJHSDVCHKJSVSDL.AKJDUDSBFVRHYSERHETHTSEHT
SCNEKGJFYRQPODNXHVCKEWGDRFSHGDSHTJYTKRTLGRWGYER
FSD HFVWKFJGWDFVWEIKGFVSDKJBFKWEGHFEGBGVKJBKLSJGF
RGBHJFVKSDGJBFC WEKVJKFGV ,DKFHERLJGBFKJBVKJFSDBGKJ
GJBKDFVKH DKSJGBHDFVL LSL.KRGEUGHKRBDKLGB7
GHFJDVGDFBVLKGFFDBKV DF,VBDFKJGHDF
UGHHIYUIUTIKTYUJGYIKFGTYK
DLNV DKVNDFLGKSDFGH
GDBFKJGBDFKJGB
GJDFKBGGGD
GBHDFJV
BGJHFV
GJ
A.











Satine, petitpierrot

martes, 26 de julio de 2011

MAREA
















La música, llunyana,

com un murmuri sord,
poc a poc arriba,
a través de la remor.
Domina l’onejada,
imposant sa dictadura,
i tothom
es torna boig.


L’aire dens i calorós,
es filtra entre els llavis,
alguns de vermell fosc,
i transporta missatges,
vibracions,
de cos a cos,
fent irresistibles
algunes temptacions.


Hi ha silenci en mig la fressa,
soledat entre la gent,
i una forta olor d’alcohol...
no sento res,
estic absent.

Hi ha quietud dins la marea,
submissió a la corrent.


Satine, petitpierrot

lunes, 25 de julio de 2011

UTOPIA



No hi ha so més silenciós
i a la vegada tant intens...
que entra en el silenci
i s'allotja en els sentits.





No et desperta el seu aroma?
No t'adorm el seu cantar?
Quan de cop et besa als llavis
amb aquell regust de sal...

no voldries endinsar-te?
Hissar les veles i marxar?

Presonera sóc
d'aquesta mà d'espuma
que em fa sentir lliure.


El mar,
espectacle canviant,
em fa creure que els meus somnis
poden fer-se realitat.



Satine, petitpierrot

domingo, 24 de julio de 2011

NO SE ALQUILA, SE VENDE.

La he liado parda.
Por fin. Me moría de ganas.



- Cuesta olvidar, no es tontería... cuesta aceptar una pérdida, y es imposible rellenar el vacío que nos deja porque está hecho a medida de aquél que fue su amo y lo será eternamente. Tampoco se puede ignorar... Hay vacíos, sin embargo, que no nos duelen, otros los provocamos nosotros, a propósito, hechamos a sus dueños, como quien ofrece pisos de alquiler. Pero ¿y los que se van sin avisar? ¿Los que cogen la maleta y desaparecen, sin ni siquiera haber pagado su parte? Esos duelen porque sangran, y hasta que no te acostumbras a la herida, ésta no se cierra.
- Pero si lo hechaste tu.
- ¿Yo? No. Su caso es diferente. Él acabó de pagar. Y se fue.
- Pero luego volvió, y quiso renovar su contrato, ¿no es así?
- Pero no me dió tiempo a notar su ausencia, por aquel entonces quería cambiar, estar de vacaciones, cerrar las puertas de mi corazón por un tiempo.
Y no me salió bien...

pronto el vacío empezó a ensancharse, pero el ya estaba de alquiler en la casa de otra.




Tiempo después aún sigo esperando que aparezcas de nuevo con las maletas, pero no aguanto más... he decidido que voy a luchar por mi misma, te venderé ese hueco usando todas mis armas, y si no lo consigo, creo que podré dormir tranquila.
Me muero de ganas de saber cómo acaba todo esto.



Satine, petitpierrot